De ridder van mijn hart
Ik ben halverwege de schoonmaak van het huis, de badkamer staat te springen om een sopbeurt, maar dit komt ineens eerst. Uit het niets popt het op, nou ja uit het niets. Na het stofzuigen was ik de was aan het ophangen en werd plots verrast door een lied. Ik hou ervan me te laten verrassen en heb een playlist op spotify met heel veel gelikede (hoe schrijf je dat in hemelsnaam in correct Nederlands????) nummers, deze zet ik altijd op de shuffle en zo vult de playlist zich aan.
Zo werd ik dus net verrast door een nummer van Yael Deckeldaum, je kent haar misschien wel van het lied “Prayer of the Mothers”. Hoe dan ook nu kwam haar nummer “War is not a woman’s Game” voorbij. Ik had haar nog nooit eerder gehoord, maar het gooide me ineens terug naar afgelopen zaterdag.
Want zaterdag zag ik daar tijdens een deep-healing dag dat ik al jaren vecht. Vecht tegen mezelf, vecht tegen mijn gevoelens, vecht wat er echt in mij leeft. Uit angst, angst om gekwetst te worden, angst om op mijn ziel getrapt te worden, angst om verkeerd begrepen te worden, angst om verpletterd te worden tot niets en nog minder dan niets. Auch, dat doet pijn. En hoe vermoeiend, ongelofelijk vermoeiend het is om hier steeds maar tegen te vechten. Te vechten tegen al dit en ook de angst. En wat doet dit met mij? Het maakt en houdt me klein, laat me niet volledig zijn, laat me niet volledig stromen, leven, voelen er ervaren. In plaats daarvan leef ik maar half, op de rand. Is er een ridder in mij die uit angst mijn hart verdedigt, maar in werkelijkheid houdt hij haar gevangen. En ik, ik wil alleen maar vrij zijn.
Dus bij deze; lieve ridder van mijn hart, wil je schild laten zakken en je zwaard in mijn hart steken zodat zij zich kan openen. Ze kan stromen met alles wat ze is en in zich heeft. Ja, ik weet het, er bestaat een kans dat ik pijn zal ervaren, en daar mag ik dan mee zijn. Daar mag ik me mee verbinden, met een open hart naar luisteren en met een openblik waar-nemen wat er werkelijk is. Pijn laat mij her-inneren en ont-waken, het zet mij aan tot beweging. Naar binnen of naar buiten, naar stilte of uiting.
En misschien wordt ik verpletterd tot niets of zelfs minder dan dat. En ik kies ervoor op te leven, volledig te leven. Want ik ben alles en ik ben niets of zelfs minder dan dat………Ik Ben. Dank je wel, lieve ridder van mijn hart, voor de bescherming die je mij gegeven hebt, al die jaren die je me veilig gehouden hebt, maar nu wil ik het zonder jou bescherming doen.
War is not a Wo-man’s Game, it is not a hu-man’s game. Wij maken het verschil. Jij en ik, wij allemaal, om te kiezen voor leven. Volledig leven, in verbinding met elkaar en onszelf. De ‘buiten’ wereld is een spiegeling van onze ‘binnen’ wereld. We can make the change, we all can!!!
-by Sabina
ps. En daaruit herrijst de vraag: Hoe is het met jouw inner War Zone? Leef je werkelijk volledige jouw zijn? of heerst er een gedoogbeleid? Hoe is het met de ridder van jouw hart?