Kinderen
Persoonlijk heb ik altijd moeite met de woorden dit of dat is van mij. Ik verbeter dit dan altijd in dit of dat is er voor mij. Zo ook mijn kinderen. Mijn kinderen zijn niet van mij, ze zijn van zichzelf en ze zijn er voor mij. Ze zijn er voor mij om mij te spiegelen, ze zijn er voor mij om mijn vreugde te brengen, ze zijn er voor mij om te ontdekken, ze zijn er voor mij en ik ben er voor hun. Onvoorwaardelijk en altijd.
Je kinderen zijn je kinderen niet.
ON CHILDREN by KAHLIL GIBRAN
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn, want zoals hij de vliegende pijl liefheeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is.