Laten we even stil zijn om te luisteren naar wat we echt te zeggen hebben.
Als we echt stil zijn kunnen we gaan luisteren, maar het lijkt wel alsof we absoluut niet stil willen zijn. Niet willen of durven te luisteren naar onszelf. De stilte maakt ons bang en onzeker en maar al te graag vluchten we de drukte weer in en zoeken we afleiding. Om zo maar niet te moeten luisteren. Want wie weet wat er dan naar boven komt? Wie weet wie je dan bent? Wie weet welke antwoorden je daar vindt? Wie weet wat voor veranderingen dat met zich mee brengt?